Voor ons ben je niet een deelnemer, maar een springruiter/amazone met een eigen verhaal!
Het verhaal achter jouw deelname verdient aandacht. Iedere Nederlander heeft namelijk op dit moment, direct of indirect, te maken met kanker. Deze persoonlijke pagina geeft je de mogelijkheid om je verhaal te doen en mensen in jouw omgeving op te roepen om ook mee te springen. Deel daarom jouw pagina met familie, vrienden, bekenden en collega’s op Facebook, Twitter en per e-mail. Hierdoor zorg je ervoor dat je zoveel mogelijk deelnemers werft!
Hier staat mijn persoonlijk verhaal van mijn betrokkenheid bij de strijd tegen kanker. Iedereen kan een eigen verhaal in te sturen naar: jumpingforcancer@ziggo.nl
Kanker, als het bericht komt stort je wereld in.
Ik ben Claudia Relouw, 47 jaar.
Hoe ik op het idee ben gekomen om geld in te zamelen voor het kankerfonds:
Een van mijn hobby`s is de paardensport, die ik samen met mijn dochter Luca deel. Door mijn vorige baan
als uitvaartbegeleidster bij uitvaartcentrum Ruiver kom ik veel in aanraking met nabestaanden die een dierbare hebben verloren aan kanker. Tot het moment dat ik het zelf meemaakte. Ik heb ervaren hoe het is om een geliefde te verliezen aan kanker, dit geeft mij nog meer reden om mij in te zetten voor de bestrijden van deze erge ziekte en zo iets terug te kunnen doen, wil ik me samen met het team van Jumping For Cancer inzetten om geld in te zamelen voor het KWF Kankerbestrijding door een springwedstrijd te organiseren.
Mijn verhaal
Reuver, 31 oktober 2007. Een telefoontje van mijn vader en mijn wereld stond volledig op zijn kop. Er is een tumor geconstateerd in de rug die veroorzaakt werd door de ziekte van Khaler. Khaler of ook wel beenmergkanker genoemd is ongeneeslijk en afhankelijk van het stadium waarin je verkeerd is bepalend voor hoe lang je nog van deze wereld mag genieten. Na de diagnose is je levensduur met deze ziekte min 1 jaar tot maximaal 5 jaar. Mijn vader was vastbesloten om er volledig voor te gaan om deze ziekte te bestrijden. Een reeks van bestralingen en chemotherapie liet hij moedwillig over zich heen gaan. Mei 2008 kreeg hij een beenmergtransplantatie in het AZM, met het risico dat hij die niet zou overleven. Mijn vaders positieve instelling en conditie was zijn geluk en de transplantatie werd een succes.
2,5 jaar hebben we mogen genieten van de goede afloop van de behandeling. In augustus 2010 stak de ziekte weer de kop op en sloeg hard toe. Weer ging hij er volledig voor, maar mijn vader kreeg steeds meer klachten de nieuwe behandelingen sloegen mondjes maat aan, maar we bleven hoop houden en positief vooruit denken. 2 maart 2011 een zwarte dag in ons leven. We kregen te horen dat ze niks meer voor hem konden doen en vanaf die dag ging hij erg hard achteruit. Het voor zichzelf zorgen ging niet meer en ik besloot mijn vader in huis te nemen om dan volledig voor hem te kunnen zorgen. Mijn praktijk werd omgebouwd tot een slaapkamer. Twee weken hebben we mogen genieten van de vele mooie momenten samen in Belfeld. Tot het moment dat we het bericht kregen van Hospice Maria weide, dat er een kamer vrij is. Mijn vader hoopte daar nog een paar maanden te mogen verblijven. Helaas heeft hij maar 19 dagen mogen genieten van de liefdevolle verzorging van de verpleging en zijn gezin.
Bij deze wil ik jullie iets meegeven. Iets vertellen van wat ik geleerd heb van mijn unieke vader, echtgenoot en opa. Sinds mijn vader wist dat hij ongeneeslijk ziek was maakte hij veel los bij mensen om zich heen. Mijn vader heeft laten zien dat alles kan zolang je er maar in gelooft ! Hij had strijdlust, kracht en doorzettingsvermogen om door te kunnen gaan ondanks zijn ziekte. Hij heeft ons wakker geschud om te genieten van alles wat je meemaakt want elke dag is er een. Alle kleine dingen te leren waarderen want voor je het weet mag je niet meer meedoen en heb je je taak hier volbracht. Die dingen, kun je niet meer inhalen .we moeten een reden vinden voor dit immense verlies en de vraag waarom een plekje geven.
Zonder de steun van iedereen en de nieuwe ontwikkelingen, onderzoeken en medicaties
die dankzij het KWF Kankerbestrijding tot stand zijn gekomen, had mijn vader lang niet zo`n geweldige verlenging gehad. Pap is nu in een wereld zonder pijn en verdriet.
Mijn kanjer, mijn maatje.
Pap was pas 63 jaar .
Jack Relouw * 12 augustus 1947 – † 30 maart 2011
Ik spring ook mee voor mijn vader.
Jumping for Cancer 